O MNIE

Marcin Krajewski – pianista, kompozytor, improwizator, poeta. Absolwent Akademii muzycznej im. Grażyny i Kiejstuta Bacewiczów w Łodzi, którą ukończył pod kierunkiem prof. Marii Koreckiej Soszkowskiej i Kingi Firlej-Kubicy. W swojej działalności artystycznej zajmuję się przede wszystkim tworzeniem własnej muzyki, w której to łączy elementy improwizacji, jazzu oraz muzyki eksperymentalnej. Artysta nieustannie poszukuje nowych form ekspresji, tworząc niekiedy sztukę performansu. Dla muzyka inspiracją stanowi świat emocji dzięki którym tworzy historię własnego magicznego realizmu. Jako pianista zajmuje się także interpretowaniem muzyki klasycznej solowej, a swoim repertuarze posiada między innymi utwory: J.S. Bacha, L. van Beethovena,  F.Chopina,  J.Brahmsa, A. Skriabina, H. M. Góreckiego, S. Barbera. Regularnie gra także muzykę kameralną współpracując z wokalistami, oraz różnymi składami instrumentalnymi. Obecnie jest także nauczycielem oraz akompaniatorem w szkole muzycznej I i II stopnia w Piotrkowie Trybunalskim.

Moja historia – W pogoni za marzeniami…

„ Swoją przygodę z muzyką rozpocząłem bardzo późno. Miałem 14 lat kiedy po raz  pierwszy zagrałem na fortepianie ale w tym momencie wiedziałem że tym właśnie będę chciał się zajmować w przyszłości. Moim marzeniem stało się by zostać pianistą. Skąd to się u mnie wzięło? W zasadzie trudno jest mi odpowiedzieć na to pytanie. Być może był to czas mojej wewnętrznej przemiany ale pamiętam że był to również czas kiedy odbywał się konkurs Chopinowski a zwycięzcą został wybitny pianista – Rafał Blechacz. Był to również dla mnie czas, kiedy po raz pierwszy wsłuchałem się całkowicie w muzyce Chopina. Byłem zafascynowany a nawet wręcz zaczarowany. Miałem świadomość że czeka mnie bardzo trudna droga do przebycia dla mnie gdyż w tym tak późnym wieku zaczynałem od całkowitych podstaw i nie nabyłem umiejętności które zdobywa się we wczesnej edukacji. Musiałem wiele nadrobić w bardzo krótkim czasie.  Wiele osób powtarzało mi także że jest zbyt późno na podjęcie nauki gry na fortepianie bo nie będę mógł wypracować odpowiedniej techniki a poza tym i tak nic z tego pewnie nie wyjdzie. Nie dałem za wygraną i postanowiłem mocno iść za głosem serca. Początkowo uczyłem się sam, a  potem pojawiły się osoby, które we mnie uwierzyły i mogłem rozpocząć normalną naukę gry. Na początku były to  prywatne lekcji i następnie  krótki epizod trzech lat  w szkole muzycznej. Moje pragnienie gry a zarazem potrzeba poznawania wiedzy w tym zakresie była tak wielka że postanowiłem zdawać na akademię muzyczną i u dało mi się to! Zostałem przyjęty na wyższą uczelnie muzyczną.  Był to bardzo ważny moment w moim życiu. Tu mogłem w pełni rozwinąć swoje pianistyczne zdolności i zrealizować w pełni  swoje marzenie. Podczas studiów zrozumiałem jednakże że  moje muzyczne powołanie jest czymś więcej. Zapragnąłem stworzyć swój własny muzyczny świat w którym będę mógł wyrazić to co czuję i czego nie da się opisać. Jest to obecnie moja największa potrzeba. To potrzeba wyrażania siebie poprzez sztukę a zarazem odkrywania nowych nieznanych mi materii życia. Inspirują mnie sny, inspirują mnie ulotne chwile, których nigdy nie zatrzymam. Szukam wolności i poetyckości życia. Tym są moje marzenia, tym stała się dla mnie muzyka i nieustanna gra na fortepianie…”